της Δέσποινας Κουτσούμπα,
υποψήφιας με την "Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας",
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δρόμος" στις 9/10/2010
Η πιο ζοφερή είδηση της περασμένης βδομάδας: Άστεγος έχασε τη ζωή του σε καβγά. Φιλονίκησε με δύο άστεγους για το ποιος θα κοιμηθεί στο παγκάκι μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.Για ένα παγκάκι. Ένα απλό, ξύλινο παγκάκι.
Τούτες τις μέρες στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων κυριαρχούν τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων –«σκανδαλώδη» κατά την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της. Μόνο;
Δεν έχω ζήσει με άστεγους. Δεν ξέρω τους άγριους κανόνες του δρόμου. Φαντάζομαι, όμως, ότι για να φτάσει να χάσει ένας άνθρωπος τη ζωή του, θα υπήρχε κάποιος λόγος. Η δροσιά; Η ησυχία; Η «ιδιοκτησία»; Κάποιος ρημαδιασμένος λόγος θα οδήγησε στην ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Κάποιος λόγος προφανής, τον οποίο «εμείς οι απ’ έξω» δεν βλέπουμε.
Στα προφυλαγμένα γραφεία των υπουργείων μας επικρατεί αναταραχή. Μας φταίνε οι υπάλληλοι του άλλου υπουργείου, γιατί έχουν μεγαλύτερα επιδόματα. Μας φταίει ο άλλος κλάδος, γιατί παίρνει τα ίδια με μας, αλλά έχει μεγαλύτερες διακοπές. Μας φταίει ο διπλανός μας που παίρνει «κίνητρο απόδοσης», ενώ την κοπανάει νωρίτερα απ’ τη δουλειά. Μας φταίει ο παραδίπλα γιατί μπήκε με βύσμα, ο αποκάτω γιατί χτίζει σπίτι...
Τρεις άστεγοι. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσά τους στοιχειώδης αλληλεγγύη; Δεν θα έπρεπε να ενώσουν τις δυνάμεις τους προσπαθώντας για καλύτερη τύχη; Υπήρξε στον καβγά τους νικητής;
Οι μισθοί, ακόμη και των πιο υψηλόμισθων υπαλλήλων του δημοσίου, φτάνουν ίσα-ίσα για αξιοπρεπή διαβίωση. Υπολειπόμαστε κατά 48% κάτω από το μέσο αντίστοιχο μισθό της Ε.Ε., στη χώρα με τον υψηλότερο πληθωρισμό της Ευρώπης. Για τι άλλο τσακωνόμαστε παρά για το μοίρασμα της μιζέριας;
Μα, για ένα παγκάκι; Στον δικό μας αξιακό κώδικα, κανένας λόγος δεν θα μπορούσε να είναι τόσο σημαντικός, βαυκαλιζόμαστε.
Κι όμως, τούτες τις άγριες μέρες είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας, είμαστε έτοιμοι να τον δείξουμε με το δάχτυλο και να πούμε «πάρτε από αυτόν». Είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε με κάθε μέσο το δικό μας παγκάκι…
Ως άλλοι άστεγοι, το δικό μας παγκάκι μάς φαίνεται πολύ σημαντικό. Οι «αποπάνω» μπορούν να δουν το παράλογο.
Και να γελάνε. Και να μας μικραίνουν τα παγκάκια ώσπου να εξοντωθούμε μεταξύ μας. Τελικά υπάρχει νικητής στον καβγά –μόνο που δεν είναι από μας!
Δεν έχω ζήσει με άστεγους. Δεν ξέρω τους άγριους κανόνες του δρόμου. Φαντάζομαι, όμως, ότι για να φτάσει να χάσει ένας άνθρωπος τη ζωή του, θα υπήρχε κάποιος λόγος. Η δροσιά; Η ησυχία; Η «ιδιοκτησία»; Κάποιος ρημαδιασμένος λόγος θα οδήγησε στην ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Κάποιος λόγος προφανής, τον οποίο «εμείς οι απ’ έξω» δεν βλέπουμε.
Στα προφυλαγμένα γραφεία των υπουργείων μας επικρατεί αναταραχή. Μας φταίνε οι υπάλληλοι του άλλου υπουργείου, γιατί έχουν μεγαλύτερα επιδόματα. Μας φταίει ο άλλος κλάδος, γιατί παίρνει τα ίδια με μας, αλλά έχει μεγαλύτερες διακοπές. Μας φταίει ο διπλανός μας που παίρνει «κίνητρο απόδοσης», ενώ την κοπανάει νωρίτερα απ’ τη δουλειά. Μας φταίει ο παραδίπλα γιατί μπήκε με βύσμα, ο αποκάτω γιατί χτίζει σπίτι...
Τρεις άστεγοι. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσά τους στοιχειώδης αλληλεγγύη; Δεν θα έπρεπε να ενώσουν τις δυνάμεις τους προσπαθώντας για καλύτερη τύχη; Υπήρξε στον καβγά τους νικητής;
Οι μισθοί, ακόμη και των πιο υψηλόμισθων υπαλλήλων του δημοσίου, φτάνουν ίσα-ίσα για αξιοπρεπή διαβίωση. Υπολειπόμαστε κατά 48% κάτω από το μέσο αντίστοιχο μισθό της Ε.Ε., στη χώρα με τον υψηλότερο πληθωρισμό της Ευρώπης. Για τι άλλο τσακωνόμαστε παρά για το μοίρασμα της μιζέριας;
Μα, για ένα παγκάκι; Στον δικό μας αξιακό κώδικα, κανένας λόγος δεν θα μπορούσε να είναι τόσο σημαντικός, βαυκαλιζόμαστε.
Κι όμως, τούτες τις άγριες μέρες είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας, είμαστε έτοιμοι να τον δείξουμε με το δάχτυλο και να πούμε «πάρτε από αυτόν». Είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε με κάθε μέσο το δικό μας παγκάκι…
Ως άλλοι άστεγοι, το δικό μας παγκάκι μάς φαίνεται πολύ σημαντικό. Οι «αποπάνω» μπορούν να δουν το παράλογο.
Και να γελάνε. Και να μας μικραίνουν τα παγκάκια ώσπου να εξοντωθούμε μεταξύ μας. Τελικά υπάρχει νικητής στον καβγά –μόνο που δεν είναι από μας!
